Έμπολα στη Δυτική Αφρική – ένα σενάριο τρόμου

[ad_1]

Φανταστείτε ένα σενάριο ταινίας τρόμου που σας φαίνεται υπερβολικό, πολλαπλασιάστε το επί δύο και πάλι θα είστε μακριά από την πραγματικότητα.

Ο Έμπολα είναι ένας από τους πιο θανατηφόρους ιούς που γνωρίζουμε. Σκοτώνει το 90% των θυμάτων του. Ξεκινάει από τις νυχτερίδες που είναι φορείς χωρίς να ασθενούν. Στη συνέχεια, είτε οι άνθρωποι σκοτώνουν και τρώνε τις νυχτερίδες είτε μαϊμούδες και γουρούνια τρώνε μισοφαγωμένα από νυχτερίδες φρούτα και με τη σειρά τους τον μεταδίδουν στον άνθρωπο. 

Επιπτώσεις στον άνθρωπο 

Μόλις περάσει στους ανθρώπους ο ιός μεταδίδεται γρήγορα καθώς υπάρχει σε όλα τα σωματικά υγρά: από τον ιδρώτα μέχρι τα δάκρυα και από το σάλιο μέχρι τα ούρα.  Επιπλέον είναι μεταδοτικός ακόμα και μετά το θάνατο του ασθενή.

Τα συμπτώματα στην αρχή είναι πολύ συνηθισμένα: πονόλαιμος, πυρετός, πονοκέφαλος, πόνος στους μυς. Θα μπορούσαν να είναι μια βαριά γρίπη ή ελονοσία ή ένα σωρό άλλες ασθένειες της περιοχής. Όμως, δεν υπάρχει θεραπεία, ούτε εμβόλιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι γιατροί είναι να απαλύνουν τα συμπτώματα.

Το τέλος έρχεται σύντομα καθώς εξασθενεί ο οργανισμός κι ένα ένα τα όργανα σταματούν να λειτουργούν. Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ασθενής αρχίζει να αιμορραγεί εσωτερικά ή και από τα μάτια, τη μύτη, το στόμα ή από πληγές στο σώμα που προκαλεί η ασθένεια.

 

File 24981Η κοινότητα Μπο

Φωτογραφία: Greg Funnell/ActionAid

 

Η Έμπολα στη Δυτική Αφρική

Φανταστείτε, τώρα, ότι είστε μια γυναίκα στην κοινότητα Μπο στη Σιέρα Λεόνε, πόσο φοβισμένοι θα ήσασταν. Ίσα-ίσα που έχετε πάει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ακούτε φήμες για μια ασθένεια που οι παλιοί θεωρούν είναι τιμωρία των θεών ή αποτέλεσμα κατάρας. Δεν μπορείτε να ρωτήσετε κανένα διότι ζείτε σε μια χώρα που έχει ένα γιατρό ή νοσοκόμο για κάθε 50.000 κατοίκους. Επιπλέον, η κλινική που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά δεν έχει ούτε τα βασικά, ούτε καν τρεχούμενο νερό.

Δυστυχώς δεν πρόκειται για σενάριο. Αυτή τη στιγμή, στη Δυτική Αφρική έχει ξεσπάσει η χειρότερη επιδημία Έμπολα στην ιστορία και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θα συνεχίζει το θανατηφόρο έργο της για πολλούς μήνες ακόμα. Οι αριθμοί αυξάνονται καθημερινά. Έχουν ήδη καταγραφεί σε Γουινέα, Σιέρα Λεόνε και Λιβερία 844 περιπτώσεις και 518 θάνατοι.

Πρόληψη

Σε μια ασθένεια που δεν υπάρχει θεραπεία ή εμβόλιο, η μόνη πρόληψη είναι η γνώση. Αυτό κάνει η ActionAid στη Σιέρα Λεόνε, όπως στην κοινότητα Μπο. Συνάδελφοί μου και συνεργάτες της οργάνωσης έχουν μεταφράσει τις πληροφορίες πρόληψης στις τοπικές γλώσσες και πραγματοποιούν εκπαιδεύσεις στα χωριά, πηγαίνουν πόρτα – πόρτα για να μιλήσουν με όλους τους κατοίκους και κάνουν ραδιοφωνικές εκπομπές.

Μπροστά σε έναν τόσο τρομακτικό εχθρό, δεν έχω παρά θαυμασμό γι αυτούς τους ανθρώπους που ρισκάρουν τη ζωή τους για να σταματήσουν την επιδημία.

Αν θέλετε να βοηθήσετε κοινότητες στη Σιέρα Λεόνε και να στηρίξετε το έργο μας εκεί, μπορείτε να γίνετε Ανάδοχοι Παιδιού.

[ad_2]

Source link

«Λευτεριά στον γιατρό»: Ο Τραμπ προκαλεί την οργή του Πακιστάν

[ad_1]

Την οργισμένη αντίδραση της πακιστανικής κυβέρνησης προκάλεσε η αναφορά του Ντόναλντ Τραμπ ότι θα υποχρεώσει την χώρα να απελευθερώσει τον καταδικασμένο γιατρό που πιστεύεται ότι βοήθησε τη CIA να εντοπίσει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.


Διαβάστε επίσης:

Ο Τραμπ είπε στο Fox News πως, αν εκλεγεί, θα κάνει το Πακιστάν να απελευθερώσει τον Σακίλ Αφρίντι «μέσα σε δύο λεπτά».

Αντίθετα με την εσφαλμένη αντίληψη του κ. Τραμπ, το Πακιστάν δεν είναι αποικία των ΗΠΑ, δήλωσε ο πακιστανός υπουργός Εσωτερικών Τσόντρι Νισάρ.

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι η τύχη του Αφρίντι θα αποφασισθεί από τα πακιστανικά δικαστήρια και την κυβερνηση του Πακιστάν και όχι από τον Τραμπ, ακόμα και αν γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Ουάσινγκτον θεωρεί ήρωα τον Αφρίντι, όμως το Πακισταν τον καταδίκασε το 2012 σε κάθειρξη 33 ετών με την κατηγορία ότι ανήκε στη μαχητική οργάνωση Λασκάρ-ι-Ισλάμ, κάτι που ο ίδιος αρνείται.

Ο 50χρονος γιατρός είχε οργανώσει μια εκστρατεία εμβολιασμών κατά της ηπατίτιδας C, που στην πραγματικότητα ήταν το προκάλυμμα για να εξακριβωθεί το πού ακριβώς κρυβόταν ο ηγέτης της Αλ Κάιντα.

Ο Μπιν Λάντεν σκοτώθηκε στις 2 Μαΐου 2011 από τις αμερικανικές ειδικές δυνάμεις στο σπίτι του στο Αμπονταμπάντ του Πακιστάν. Αυτή η εντυπωσιακή επέμβαση ξένων δυνάμεων θεωρήθηκε ταπεινωτική για τις πακιστανικές αρχές, πλήγωσε τις σχέσεις του Πακιστάν με τις ΗΠΑ και περιέπλεξε σημαντικά την υπόθεση του Σακίλ Αφρίντι.

Σύμφωνα με τον συνήγορό του, Καμάρ Ναντίμ, ο γιατρός κρατείται στην απομόνωση σε ένα μικρό κελί αλλά παρά τις προφυλάξεις που λαμβάνονται, η ζωή του απειλείται.

»» Ο γολγοθάς του Δρ Αφρίντι

Ο Ναντίμ, που δεν έχει καμία επαφή με τον πελάτη του εδώ και δύο χρόνια, είναι ο δεύτερος δικηγόρος που ανέλαβε την υπόθεση: ο πρώτος εγκατέλειψε τη χώρα γιατί δεχόταν απειλές από τους Ταλιμπάν και τελικά σκοτώθηκε το 2015, όταν θέλησε να επισκεφθεί την πατρίδα του.

[ad_2]

Source link

Σύγχρονοι Καουμπόηδες και Ινδιάνοι

[ad_1]

Δυο λόγια για την Παλαιστίνη

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν ήμουν μικρή ήμουνα πάντα με τους Ινδιάνους. «Ναι, αλλά δε θα νικήσουν ποτέ», μου έλεγε ο αδερφός μου. «Οι καουμπόηδες έχουν πιστόλια!» Δε με ένοιαζε. Εμένα οι Ινδιάνοι ήταν οι ήρωές μου. Θυμάμαι που έβγαζα το μαξιλάρι από την πλάτη της πολυθρόνας, το έστηνα μπροστά και μετά σκέπαζα την πολυθρόνα με ένα σεντόνι. Χωνόμουν από κάτω και φανταζόμουν ότι έμενα σε ινδιάνικη σκηνή. Αν με ρωτούσαν τι θα ήθελα να είμαι αν ήμουν κάποια άλλη, θα τους έλεγα Ινδιάνα.

Πού τους θυμήθηκα, θα μου πείτε, τους Ινδιάνους; Κάνω περίεργους συνειρμούς, το ξέρω. Το περασμένο όμως Σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, όπου παρακολούθησα τη βιωματική έκθεση της ActionAid για την Παλαιστίνη, είδα το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε κι άκουσα τις ομιλίες των Παλαιστινίων προσκεκλημένων και των Αναδόχων της ActionAid που ταξίδεψαν το Μάιο στη Δυτική Όχθη.

Ekdilosi

Με την έκθεση μπήκα στη θέση των Παλαιστινίων και ανατρίχιασα, με το ντοκιμαντέρ μπήκα σε σκέψεις και προβληματίστηκα, με τις ομιλίες δάκρυσα και κατέληξα ότι πρέπει να πάρω θέση. Σκεφτόμουν λοιπόν ακριβώς αυτό: Μια κατάσταση που έχει παγιωθεί τα τελευταία 66+ χρόνια θεωρείται άραγε χαμένη υπόθεση; Το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δε διαθέτουν «τα όπλα» σημαίνει πως δεν μπορούν αυτομάτως να διαθέτουν την ελευθερία τους, τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι και την αξιοπρέπειά τους; Προτού απαντήσετε, για σκεφτείτε να είχατε γεννηθεί εσείς στην Παλαιστίνη…

Stratiotis

Πολύ απλά, θα μου πείτε, σας τα παρουσιάζω. Ίσως και να προσθέσετε πως «αν το πρόβλημα ήταν απλό, θα είχε λυθεί». Θα συμφωνήσω σε ένα πράγμα: τη λέξη «πρόβλημα». Από εκεί και πέρα, οι πολιτικές διαστάσεις του Παλαιστινιακού σαφώς δεν είναι καθόλου απλές. Το κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όμως είναι απλό. Τα δικαιώματά τους παραβιάζονται καθημερινά. Κι εκείνοι, με το κεφάλι ψηλά, δεν εγκαταλείπουν ούτε τη γη τους ούτε την ελπίδα τους. Όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή τους…

Και είναι πράγματι δύσκολη… Για τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν στα χαλάσματα της ύλης και της ψυχής…

Paidaki

Για τους μεγάλους που αγωνίζονται να θρέψουν τις οικογένειές τους χωρίς να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει η επόμενη μέρα…

Ergatis

Και για τους πιο μεγάλους που είχαν την τύχη και την ατυχία ταυτόχρονα να γεράσουν, βιώνοντας επί σειρά ετών την Κατοχή και βλέποντας τους νεότερους να φεύγουν από τη ζωή…

Ilikiomenos

 

Στα μάτια μου οι Παλαιστίνιοι είναι όλοι ήρωες. Αν σήμερα με ρωτούσαν τι θα ήθελα να είμαι αν ήμουν κάποια άλλη, δε θα τους απαντούσα πια Ινδιάνα. Θα τους έλεγα Παλαιστίνια. Και θα πρόσθετα μάλιστα πως θα ήταν τιμή μου να έχω τέτοια δύναμη ψυχής και να αγωνιστώ ειρηνικά, όπως αρμόζει στους αληθινούς ήρωες, μέχρι το περιστέρι της Ειρήνης να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ξανά ελεύθερο πάνω από την Παλαιστίνη.

Peristeri

 

Ενημερώστε.

Και μην ακούω άλλα «μα δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουν!» Μικρή δεν απαντούσα, μα τώρα μεγάλωσα πια… Τώρα θα απαντήσω. Με πονάει και με ενοχλεί αυτή η φράση, γιατί αυτή τη στιγμή φοράω το παλαιστινιακό μου μαντίλι και μέσα μου αισθάνομαι κι εγώ λιγάκι Παλαιστίνια. Και γιατί ξέρω πως ο καθένας από εμάς έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά που συμβαίνουν…

Φωτογραφίες: Panos Sinanidis/ ActionAid

[ad_2]

Source link

10 πράγματα που δεν ξέρετε για τον Έμπολα

[ad_1]

1. Τα περισσότερα θύματα είναι γυναίκες. Στη Λιβερία αποτελούν το 75% των ασθενών με Έμπολα. Αυτό συμβαίνει διότι είναι οι γυναίκες που φροντίζουν στους ασθενείς στην οικογένεια.

Ebola Infection 2 550X550px

 

2. 1 στις 7 έγκυες γυναίκες μπορεί να πεθάνουν κατά τη γέννα εξαιτίας της επιδημίας του Έμπολα. Κι αυτό διότι οι γυναίκες φοβούνται να πάνε στην κλινική, οι συγγενείς τους και οι άλλες γυναίκες γύρω τους φοβούνται να τις βοηθήσουν διότι φοβούνται τα υγρά του σώματος. Έτσι καταλήγουν να γεννούν μόνες τους, που είναι επικίνδυνο.

3. Υπολογίζεται ότι 3.200 παιδιά έχουν χάσει έναν ή και τους δύο γονείς τους. Όντας πια ορφανά, τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν και τον κοινωνικό στιγματισμό εξαιτίας του φόβου για τον ιό.

Ebola Infection 1 550X550px

4. Κάθε ασθενής με Έμπολα στη Δυτική Αφρική μεταδίδει τον ιό κατά μέσο όρο σε άλλα δύο άτομα. Υπάρχει φόβος ότι μέχρι τα Χριστούγεννα κάθε εβδομάδα θα έχουμε 10.000 νέα κρούσματα. Επομένως, η πρόληψη είναι εξαιρετικά σημαντική για να σταματήσει η διάδοση.

5. Η Λιβερία όταν ξέσπασε η επιδημία, είχε μόλις 51 γιατρούς για 4,5 εκ. κατοίκους. Η Σιέρα Λεόνε είχε 136 για έναν πληθυσμό 5,5 εκ. Είναι ξεκάθαρο ότι ένα πιο δυνατό εθνικό σύστημα θα είχε βοηθήσει ώστε ο ιός να μην είχε εξαπλωθεί τόσο. Όμως, και οι τρεις χώρες με τα περισσότερα θύματα (Σιέρα Λεόνα, Λιβερία, Γουινέα) χάνουν από τη φοροαποφυγή των μεγάλων εταιριών ($287,6 εκ.) όσα περίπου ξοδεύουν οι ίδιες για τα συστήματα υγείας τους ($237 εκ.).

6. Ο ιός έχει γονατίσει τις τοπικές οικονομίες.Υπάρχει φόβος ότι οι χώρες μπορεί να χάσουν μέχρι και το 1/3 του ΑΕΠ τους. Δεν είναι μόνο ο αριθμός των νεκρών, που στερεί τη χώρα από ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν. Δεν είναι μόνο οι περιοχές που βρίσκονται σε καραντίνα. Ο φόβος και τα μέτρα προστασίας για να σταματήσει η μετάδοση σημαίνει ότι παραλύουν τα πάντα…

7. Υπάρχει φόβος ότι την επιδημία θα ακολουθήσει η πείνα. Ήδη υπάρχουν αναφορές ότι άνθρωποι που μένουν σε περιοχές υπό καραντίνα το σκάνε για να ψάξουν για τροφή. 200.000 άνθρωποι σε Λιβερία, Σιέρα Λεόνε και Γουινέα δεν έχουν αρκετό φαγητό εξαιτίας του ιού. Εάν οι άνθρωποι δεν μπορέσουν να έχουν αγροτική παραγωγής σε χώρες όπως η Λιβερία που βασίζεται στην αγροτική οικονομία, τότε ο φόβος μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέχρι το Μάρτιο.

Η ActionAid έχει ήδη στηρίξει περισσότερους από 270.000 ανθρώπους σε Λιβερία και Σιέρα Λεόνε. Εστιάζει στην εκπαίδευση και όπως πάντα στηρίζει ιδιαίτερα τις γυναίκες. Κάνουμε συστηματική δουλειά για την πρόληψη με ενημέρωση στις τοπικές γλώσσες από ντόπιους που γνωρίζουν τα έθιμα της κάθε περιοχής ώστε να γνωρίζουν οι άνθρωποι τόσο ότι υπάρχει ο ιός, όσο και το πώς να προστατευτούν. Χρησιμοποιούμε κάθε μέσο: επισκέψεις σε σπίτια, θέατρο του δρόμου, ενημέρωση μέσω ραδιοφώνου, εκπαίδευση δασκάλων.

Επίσης, στηρίζει οικογένειες που βρίσκονται σε καραντίνα και δεν μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους. Τους παρέχουμε βασικά τρόφιμα. Επιπλέον, στη Λιβερία δίνει είδη πρώτης ανάγκης σε άτομα που τα έχασαν όλα διότι τα έκαψαν στην πυρά για να σταματήσει η μετάδοση.

Επιπλέον, προσφέρουμε προστατευτικές στολές, μάσκες, αντισηπτικό υγρό σε ιατρικό προσωπικό, όπως και ειδικά στρώματα σε κλινικές. Ακόμη, προσφέρουμε εκπαιδευτικό υλικό στα παιδιά που ζουν σε περιοχές με καραντίνα που τα σχολεία παραμένουν κλειστά.

Τέλος, η ActionAid πιέζει τις κυβερνήσεις ώστε να αλλάξουν τους νόμους και οι μεγάλες εταιρίες που δρουν σε αναπτυσσόμενες περιοχές να πληρώνουν φόρους στις χώρες αυτές.

Μην αφήσεις τις στατιστικές να νικήσουν!

Φωτογραφία: Tommy Trenchard/ActionAid

[ad_2]

Source link

Πώς ένα ταξίδι στο Μπανγκλαντές φέρνει στο φως τις 2 Ελλάδες…

[ad_1]

Μερικές στιγμές νιώθω ότι θα σκάσω από ευτυχία. Και από συγκίνηση. Και από αγάπη. Ξέρουμε όλοι το συναίσθημα;

Στο Μπανγκλαντές, όμως, δεν ήταν απλώς στιγμές. Ήταν 7 συναπτές μέρες. Γεμάτες ευγνωμοσύνη που η δουλειά μου με φέρνει τόσο κοντά στην απόλυτη ουσία, γεμάτη θαυμασμό για την ActionAid Μπανγκλαντές και τα έργα που είδα, για τους υπέροχους συναδέλφους μας που δουλεύουν στο πεδίο (δηλαδή στις κοινότητες της ActionAid) και που 7 μέρες αργότερα αποχαιρετούσαν δακρυσμένοι την ελληνική αποστολή. Πάνω από όλα, γεμάτη θαυμασμό για τους Μπανγκλαντεσιανούς που γνώρισα, που συσπειρώνονται και παλεύουν με αξιοπρέπεια και ελπίδα και θέληση και τελικά τα καταφέρνουν και κάνουν την ζωή τους καλύτερη.

Trip Bangladesh 1

Και νομίζω, για την ακρίβεια έχω τη βεβαιότητα, ότι σαν κι εμένα ένιωσαν και οι 22 ακόμα Έλληνες εθελοντές που άφησαν δουλειές, οικογένειες, τις οικονομίες τους και κυρίως στερεότυπα πίσω τους για να έρθουν στο 1ο εθελοντικό ταξίδι της ActionAid τον Νοέμβριο στο Μπανγκλαντές.

Trip Bangladesh 2  

Ναι, αυτοί οι φοβεροί τύποι που ζουν ανάμεσά μας, οι υποστηρικτές και Ανάδοχοι της ActionAid έκαναν οικονομίες όχι για να πάνε στο Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη ή για ένα σαφάρι στην Κένυα, αλλά για να έρθουν μαζί μας στο Μπανγκλαντές και να βοηθήσουν με τα χεράκια τους στο κτίσιμο ενός κτηρίου που θα στεγάσει τα προϊόντα των 1.232 γυναικών του συνεταιρισμού που στηρίζει η ActionAid. Γυναίκες πού σήμερα πατάνε στα πόδια τους κι έχουν το δικό τους εισόδημα έχοντας αφήσει πίσω τους ιστορίες ακραίας φτώχειας, πρόωρων γάμων και δυστυχώς, συχνά, κακοποιήσεων.

Trip Bangladesh 3

Την ίδια ώρα που το 2013 συμπολίτες μας προκάλεσαν 113 επισήμως καταγεγραμμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας και εκατοντάδες ανεπίσημα…Την ίδια ώρα που Μπανγκλαντεσιανοί μετανάστες στη χώρα μας πέφτουν καθημερινά θύματα ρατσισμού και ξενοφοβίας, από τις βρισιές των περήφανων οδηγών στα φανάρια μέχρι την εκμετάλλευση (στις αμέτρητες Μανωλάδες) και τη σωματική βία όσων δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως το μόνο που μας χωρίζει από τον άλλο, τον «ξένο» είναι η τύχη. Πως είμαστε απλώς ασύλληπτα, απροκάλυπτα τυχεράκηδες.  Όχι, σιχαμένα ανώτεροι όπως κάποιοι υπονοούν, άλλοι κρυφά πιστεύουν κι άλλοι βροντοφωνάζουν. Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα της ντροπής, 22 Έλληνες εθελοντές από όλη τη χώρα, από την Ξάνθη, την Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη, τη Σύρο, τη Ρόδο ήρθαν στο εθελοντικό ταξίδι της ActionAid στο Μπανγκλαντές…

Trip Bangladesh 4  

Όλων των ηλικιών, που ήδη δίνουν 22 ευρώ το μήνα στο Πρόγραμμα Αναδοχής για να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο, αλλά που δεν αρκούνται σε αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να έρθουν σε εθελοντικό ταξίδι και να δουν από κοντά την άλλη όψη. Που τους είναι ψυχικά απλό μέσα σε μια εβδομάδα να αγαπήσουν σαν δικούς τους ανθρώπους την οικογένεια Μπανγκλαντεσιανών που τους φιλοξενεί στην καλυβούλα τους για φαγητό, που χειροκροτούν με την καρδιά τους τις γυναίκες που κατάφεραν να αποκτήσουν το δικό τους εισόδημα, που μπαίνουν στους ξενώνες της ActionAid για άστεγα παιδιά στην Ντάκα και δίνουν μέσα σε λίγες ώρες όση αγάπη είναι ανθρωπίνως δυνατό να δώσει κάποιος, που περπατούν στην παραγκούπολη με διακριτικότητα και σεβασμό και συστολή, χωρίς ποτέ να κρίνουν.

Trip Bangladesh 5

Τους κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο τυχερές είναι οι οικογένειες τους. Τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι φίλοι τους. Που ζουν με τέτοιους ανθρώπους. Και γεμίζει η καρδιά μου στη σκέψη ότι υπάρχει και αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα της αλληλεγγύης. Αυτή η Ελλάδα απέχει από την άλλη, την Ελλάδα της ντροπής όσο η Lady Gaga από τον Εμμανουήλ Κριαρά. Όσο η Kim Kardashian από την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Όσο το κουνουπίδι από το γεμιστό τσουρέκι. Φαντάζομαι πιάσατε όλοι το νόημα και τώρα μπορείτε να κάνετε τις δικές σας παρομοιώσεις. Ας μην κάνουμε, όμως, μόνο αυτό.

Για αρχή ας πούμε ΟΧΙ στο ρατσισμό. Πάρτε θέση. Βροντοφωνάξτε κι εσείς. Υψώστε τις αξίες σας, τα πιστεύω σας που τόσο πληγώνονται καθημερινά.

Και μετά ας δούμε πώς αλλιώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Η δουλειά που γίνεται από την ActionAid στο Μπανγκλαντές είναι απλά συγκλονιστική. Επισκεφθήκαμε την κοινότητα Γκαϊμπάντα, όπου κλείνουμε 10 χρόνια παρουσίας με το πρόγραμμα Αναδοχής και η πρόοδος που έχει γίνει είναι τεράστια. Οι άνθρωποι στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, οι γυναίκες είναι οργανωμένες σε συνεταιρισμούς και κερδίζουν το δικό τους εισόδημα.

Trip Bangladesh 6

Σε λίγους μήνες αποχωρούμε από την περιοχή, οι άνθρωποι δεν μας χρειάζονται πια εκεί κι αυτή είναι η τεράστια επιτυχία της οργάνωσης. Τα μαζεύουμε και πηγαίνουμε στην επόμενη κοινότητα του Μπανγκλαντές. Έλα κι εσύ μαζί μας να συνεχίσουμε. Γίνε σήμερα Ανάδοχος Παιδιού και ξεκίνα κάτι σπουδαίο.

Φωτογραφίες: Μανώλης Σαμαράκης/ ActionAid

[ad_2]

Source link

“Tell the world”: όσα οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν να μάθετε

[ad_1]

Δυσκολεύομαι να μιλήσω για την Παλαιστίνη. Με τον ίδιο τρόπο που δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για όσα πολύ δικά μας μας πονάνε περισσότερο και έτσι τα καταχωνιάζουμε. Και αμέσως μετά σκέφτομαι ότι επί μια εβδομάδα το μόνο που μας ζήτησαν οι αξιοθαύμαστοι Παλαιστίνιοι που γνωρίσαμε, ήταν “tell the world”, δηλαδή να μιλήσουμε στον κόσμο. Και είναι πολλά και πέρα από κάθε φαντασία όσα έχουμε να πούμε. Όσα είδαμε και ζήσαμε φιλοξενούμενοι από 10 οικογένειες Παλαιστινίων μαζί με 20 εθελοντές και Αναδόχους της ActionAid Ελλάς τον Μάιο, στη Δυτική Όχθη της Κατεχόμενης Παλαιστίνης.

Η οικογένεια που φιλοξενούσε εμένα και την Ευαγγελία, εθελόντρια και Ανάδοχο Παιδιού στην ActionAid, είχε έξι παιδιά και μας υποδέχθηκε,τις δυο άγνωστες Ελληνίδες με τη χαρά και τη φροντίδα που δέχεσαι έναν παλιό φίλο. Ένα δωμάτιο του σπιτιού άδειασε για να κοιμηθεί η αφεντιά μας και τα απογεύματα μας περίμεναν με ανοιγμένα άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες.

Pal1

Χεβρώνα: Mια πόλη φάντασμα

Ζουν στη Χεβρώνα, μια πόλη χωρισμένη σε ζώνες ισραηλινού και παλαιστινιακού ελέγχου. Μια πόλη που «για λόγους ασφαλείας» έχει δρόμους που απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν οι Παλαιστίνιοι πεζοί, δρόμους που απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν οι Παλαιστίνιοι είτε πεζοί είτε με αυτοκίνητο, αλλά υπάρχουν σπίτια Παλαιστινίων κι έτσι οι κάτοικοί τους μπαίνουν στα σπίτια τους από τις ταράτσες. Μια πόλη που όπως είπε ο Πάνος, εθελοντής και Ανάδοχος, η αδικία είναι τόσο έντονη που νιώθεις ότι για να κάνεις ένα βήμα πρέπει να την παραμερίσεις. Μια πόλη γεμάτη παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς. Μια πόλη όπου νιώθεις ότι δεν υπάρχει αρκετός αέρας για να αναπνεύσεις. Μια πόλη που το ωραιότερο κομμάτι της, που θα έπρεπε να είναι προστατευόμενο από την Unesco είναι αποκλεισμένο για τους Παλαιστινίους από το Ισραήλ και αργοσαπίζει. Μια πόλη που, όπως ολόκληρη η Παλαιστίνη, σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο.

Pal2

Το σπίτι μας βρίσκεται πάνω σε ένα κεντρικό δρόμο της Χεβρώνας. Στον δρόμο που περνά ακριβώς μπροστά από την πόρτα μας απαγορεύεται να κυκλοφορήσουν Παλαιστίνιοι με αυτοκίνητο. Είναι αποκλεισμένος για την κυκλοφορία των settlers που ζουν στον παράνομο(όπως όλοι οι ισραηλινοί εποικισμοί σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης)  ισραηλινό εποικισμό στα 200 μέτρα από το σπίτι μας.

Pal3

Κάθε βράδυ ο Άριφ, ο πατέρας, αφήνει το αυτοκίνητο στο κοντινότερο επιτρεπόμενο σημείο και περπατάμε για 15 λεπτά αμίλητοι περνώντας οπλισμένους ισραηλινούς στρατιώτες και πολύ κοντά από τον παράνομο εποικισμό για να φτάσουμε στην είσοδο του σπιτιού μας.

Η οικογένειά μας

Ο γλυκύτατος Άριφ ήταν δέκα χρονών όταν ξυλοκοπήθηκε άγρια για πρώτη φορά από Ισραηλινούς έποικους.  Ήταν δεκατεσσάρων, όταν έφαγε την πρώτη σφαίρα από Ισραηλινούς στρατιώτες. Και στα δεκαπέντε του, μπήκε για πρώτη φορά φυλακή.

Σήμερα, βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, με θύματα τα παιδιά του.

 Pal 11

Γιατί; Στην Παλαιστίνη μαθαίνεις να μην ρωτάς γιατί. Δεν υπάρχει απάντηση. Εκτός αν θεωρούμε απάντηση το αποστομωτικό «για λόγους ασφαλείας». Το οποίο χρησιμοποιείται για να απαντήσει σε κατεδαφίσεις σπιτιών, ανελευθερία μετακίνησης, άρνηση αδειών ανοικοδόμησης, συλλήψεις ακόμα και μικρών παιδιών, φυλακίσεις χωρίς κατηγορητήριο, βασανισμούς.

 Pal4

Σήμερα,ο Άριφ, εκτός από την πρωινή του δουλειά, είναι και εθελοντής στην ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Btselem. Κυκλοφορεί με μία κάμερα με την οποία καταγράφει παραβιάσεις ισραηλινών και ανεβάζει τα βίντεο στο youtube της Btselem. Όταν τον ρώτησα ποιό είναι το σκληρότερο πράγμα που έχει τραβήξει με την κάμερά του μου απάντησε: «Η δολοφονία ενός 16χρονου Παλαιστινίου την ημέρα των γενεθλίων του.Τράβηξα τα πάντα από την ταράτσα μας. Ο μικρός σπίτι του κρατώντας την τούρτα των γενεθλίων του. Στο δρόμο μιλούσε με έναν ισραηλινό στρατιώτη που βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας άλλος ισραηλινός στρατιώτης είδε από μακριά την κουβέντα και του φάνηκε ότι υπήρχε ένταση…πυροβόλησε εν ψυχρώ και το παιδί πέθανε επί τόπου.»

Όταν ρώτησα τον Άριφ σε τι ελπίζει η απάντηση δεν ήταν μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη ή κάτι παρόμοιο. Με κοίταξε έκπληκτος και μου απάντησε «Ονειρεύομαι μία ήσυχη ζωή, όπως κάθε πατέρας. Να έχω μία ασφαλή ζωή για τα παιδιά μου κι εμένα. Έβλεπα τον Ισραηλινό στρατό  να ξυλοκοπά τα παιδιά μου… κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα.»

Είδα καθαρά πόσο δύσκολη ήταν η ευχή του το δεύτερο βράδυ στο σπίτι: Ήμασταν μαζεμένοι στην ταράτσα σε στιγμές οικογενειακής ευτυχίας που δεν μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν στα Κατεχόμενα. Και πράγματι δεν κράτησαν πολύ. Ένα παιδί ανέβηκε τα σκαλιά τρέχοντας και μίλησε στον πατέρα. Ο Άριφ μας φώναξε «ελάτε» και τον ακολουθήσαμε τρέχοντας στο δρόμο. Οπλισμένοι Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν αρπάξει τον Μπαρό, τον 12χρονο γιο του, από το δρόμο όπου έπαιζε ακριβώς μπροστά από το σπίτι του και τον είχαν ήδη βάλει μέσα σε ένα στρατιωτικό τζιπ.

 pal12

Τον κατηγορούσαν ότι πέταξε πέτρα στο όχημα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο Άριφ τους παρακαλούσε να τον αφήσουν. Αυτή τη φορά τον άφησαν. Πόσες φορές θα συμβεί, όμως, αυτό σε εξίσου αθώους Μπαρό; Πόσες είναι αρκετές;

“Τell the world”

Δυο μέρες μετά άκουσα ξανά το “tell the world”. Αυτή τη φορά από τον Σαουάλμεν, τον πατέρα ενός νεκρού 14χρονου αγοριού, του Γιούσεφ.

Pal5

Δολοφονήθηκε τον Μάρτιο εν ψυχρώ από Ισραηλινούς στρατιώτες, γιατί τόλμησε να περάσει το τείχος, που βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρων από το σπίτι του για να μαζέψει χόρτα. Ένα τείχος συνολικά 710 χιλιομέτρων που το Διεθνές Δικαστήριο έχει κρίνει παράνομο και που οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να χτίζουν γύρω από τις περιοχές των Παλαιστινίων.

Pal7

Για τη δολοφονία του Γιούσεφ δεν έχει λογοδοτήσει κανείς, όπως μας εξήγησε ο πατέρας του «Το παιδί μου δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που δολοφονείται από Ισραηλινούς. Το παιδί μου ήταν άνθρωπος με σάρκα και οστά, όπως είναι και ένα Ισραηλινό παιδί. Αν σκοτωθεί ένας Ισραηλινός, όλος ο κόσμος θα ξεσηκωθεί. Είναι ικανοί να σκοτώσουν χιλιάδες παιδιά μόνο για εκδίκηση. Σε τι διαφέρουν αυτά τα δύο παιδιά;».

Η συνέχεια

Ο πατέρας αποδείχθηκε πικρά προφητικός. Λίγες εβδομάδες μετά την ημέρα της συνάντησή μας 3 νεαροί Ισραηλινοί βρέθηκαν νεκροί στη Δυτική Όχθη. Χωρίς να είναι τότε γνωστό ποιοι ήταν οι δράστες ή το κίνητρο της δολοφονίας τους, το Ισραήλ απάντησε εξαπολύοντας στις 8 Ιουλίου την επιχείρηση «Προστατευτική Αιχμή».

Pal8

Επί 50 μέρες βομβάρδιζε εντατικά από αέρος, ξηράς και θαλάσσης, τη Λωρίδα της Γάζας, στην Παλαιστίνη δολοφονώντας 2.158 Παλαιστινίους. Ανάμεσά τους, 506 παιδιά και 260 γυναίκες.

 Pal9

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους, χωρίς πρόσβαση σε φαγητό, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα ή φάρμακα. Το Αύγουστο του 2014, το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι θα θέσει υπό τον έλεγχό του άλλα 1.000 στρέμματα στη Δυτική Όχθη. Είναι η μεγαλύτερη επεκτατική κίνηση που έχει ανακοινώσει τα τελευταία 30 χρόνια.

Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Σίγουρα αυτό που μας ζήτησαν. Μιλάμε στον κόσμο για το τι αλήθεια συμβαίνει εκεί.

Και τί άλλο; Βοηθάμε όπως μπορούμε. Όπως με το Πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού της ActionAid Ελλάς. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που ξεκίνησε Πρόγραμμα Αναδοχής παιδιών από την Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Δες τι μπορούμε να πετύχουμε μαζί και γίνε Ανάδοχος Παιδιού σήμερα. 1500 παιδιά από την Κατεχόμενη Παλαιστίνη περιμένουν την Αναδοχή σου.

Pal10

Photo Credits:

Aμβρόσιος Καρδάρης/Aμβρόσιος Καρδάρης/Kωνσταντίνα Παπαδημητρίου/Kωνσταντίνα Παπαδημητρίου/Λεωνίδας Πανονίδης/Πάνος Σινανίδης/Αμβρόσιος Καρδάρης/Getty Images/Getty Images

[ad_2]

Source link

Πώς η Rachana Bunn αλλάζει τον κόσμο

[ad_1]

Η Rachana Bunn είναι συνάδελφος μου από την ActionAid Καμπότζη. Δουλεύουμε μαζί στην παγκόσμια εκστρατεία κατά της αρπαγής γης. Την εκτιμώ πάρα πολύ για τις απόψεις της και τη γενικότερη στάση της στη ζωή. Πριν από μερικές μέρες πήρε ένα μεγάλο βραβείο για την δράση της για τη βία κατά των γυναικών. Το βραβείο προσφέρει χρήματα και τεχνολογική υποστήριξη, με τα οποία η Rachana θα φτιάξει μια εφαρμογή για κινητά που θα βοηθάει τις γυναίκες να κάνουν ανώνυμη καταγγελία και έγκαιρη ενημέρωση αστυνομίας όταν απειλούνται. Της αρέσει η τεχνολογία και μεταξύ άλλων συντονίζει ένα πρόγραμμα πολιτών «δημοσιογράφων». Της ζήτησα να μου πει μερικά πράγματα για τη ζωή και τη δουλειά της για να την γνωρίσετε κι εσείς.

“Ζω στο πιο αγαπημένο μου μέρος σε όλον τον κόσμο, την πόλη Πνομ Πεν, στην Καμπότζη. Την αγαπάω παράφορα για λόγους που ούτε εγώ μπορώ να εξηγήσω. Έχω ταξιδέψει πολύ αλλά δεν έχω νιώσει κάτι τόσο δυνατό για τίποτα και για κανέναν άλλο στον κόσμο. Όταν πήρα υποτροφία να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Χονγκ Κονγκ, έβαζα υποσυνείδητα εμπόδια στον εαυτό μου ώστε να χάσω την πτήση και παραλίγο να τα κατάφερνα, αν δεν υπήρχε ένας καλός ηλικιωμένος κύριος που με βοήθησε με τα διαδικαστικά. Από το άγχος μου, δεν μπορούσα να γράψω ούτε το όνομά μου και το έγραψε εκείνος για μένα.

Όταν επέστρεψα από το Χονγκ Κονγκ, ξεκίνησα να δουλεύω στην ActionAid στα προγράμματα διαχείρισης φυσικών πόρων και χρήσης της γης, θέματα που είναι ζωτικής σημασίας για τη χώρα μου. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει πρακτικά αυτό που θα σας πω, αλλά τα τελευταία χρόνια το 45% της χώρας μου έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτες επενδυτές. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι εκτοπίστηκαν και ζουν σε ακραία φτώχεια.

Rachana-bloodsugar.jpg

Φυσικά και είναι επικίνδυνο να προσπαθείς να ξεσκεπάσεις τις εταιρίες και την κυβέρνηση. Έχει ήδη σκοτωθεί ένας ακτιβιστής που συνόδευε ξένους δημοσιογράφους και οι περισσότεροι αγρότες φοβούνται να μιλήσουν. Πριν από λίγες μέρες ταξίδεψα για να κάνω έρευνα στην περιοχή Oddar Meanchey και οι περισσότεροι δεν μου άνοιγαν καν τα σπίτια τους. Παρότι ζουν στην εξαθλίωση, φοβούνται ότι η κατάστασή τους θα χειροτερέψει. Με ενοχλούν πολύ όλα αυτά. Κάποιες μαρτυρίες χωρικών ήταν σαν να διάβαζα το 1984 ή τη Φάρμα των Ζώων. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπων και ότι η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Απλώς παίρνει χρόνο.

Rachana3

Ξεκινήσαμε ένα πολύ σπουδαίο πρόγραμμα στην ActionAid Καμπότζη που βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την ιδέα. Επιλέξαμε 15 απλούς πολίτες από όλες τις περιοχές της χώρας και μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση, απέκτησαν βασικές γνώσεις δημοσιογραφίας και ρεπορτάζ ώστε να μπορούν να ερευνούν και να δημοσιοποιούν τα τοπικά τους θέματα. Στόχος μας ήταν να μάθουμε περισσότερα για την αρπαγή γης σε τοπικό επίπεδο και να ενθαρρύνουμε τους χωρικούς να γνωστοποιήσουν το πρόβλημα, αλλά στην πορεία βρήκαν πολλά θέματα που δεν τα είχαμε καν σκεφτεί. Από αυτά που μου έρχονται τώρα, τα πιο σημαντικά είναι η βία κατά των γυναικών, παράνομες δραστηριότητες όπως τζόγος και παράνομο ψάρεμα, γενικά θέματα της περιοχής τους, ακόμα και ρεπορτάζ για τις συνεδριάσεις του τοπικού συμβουλίου.

Ναι, κάποια πράγματα με κάνουν και χαμογελάω και μου φαίνονται παλαβά. Για παράδειγμα, κάποιος έγραψε ένα τεράστιο άρθρο με πολλές φωτογραφίες για τη διαδικασία αποξήρανσης του ψαριού, κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ αφού κι εγώ είμαι κορίτσι της πόλης και δεν έχω ζήσει ποτέ στην επαρχία. Όμως διαβάζω και πράγματα που με κάνουν τρομερά περήφανη. Μια από τις κοπέλες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα έγραφε τακτικά για το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας καθώς είχαν πολλά περιστατικά. Κάποια στιγμή διάβασα ότι τα περιστατικά είχαν μειωθεί δραστικά ακριβώς λόγω της δημοσιοποίησης τους. Ήμουν όντως έκπληκτη και σκέφτηκα ότι παραείναι καλό για να είναι αληθινό! Δεν είχαμε τόσο μεγάλες προσδοκίες για ένα τόσο σύντομο διάστημα. Ακόμα τώρα που το λέω, σκέφτομαι γουάου, κοίτα τι σημαντική αλλαγή φέραμε. 

Rachana4

Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολα γιατί δέχονταν μεγάλη πίεση από τους ανθρώπους στο χωριό τους και τους απέφευγαν ή τους επιτίθονταν αλλά με τον καιρό, οι «δημοσιογράφοι» μας απέκτησαν αυτοπεποίθηση και τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα. Μου προκαλεί μεγάλη χαρά που βλέπω την εξέλιξη τους. Αρχικά έβγαζαν απλώς φωτογραφίες και έγραφαν μικρές λεζάντες, ενώ τώρα είναι πιο ικανοί να κάνουν έρευνα και να γράψουν άρθρα. Η Sreymom, που έγραψε το θέμα για την βία κατά των γυναικών, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, μου έλεγε ότι νιώθει σαν αγελάδα που βλέπει ταινία στο σινεμά. «Δεν καταλαβαίνω τίποτα από τεχνολογία». Ξέρω όμως ότι άνθρωποι σαν την Sreymom χρειάζονται απλώς ενδυνάμωση, εκπαίδευση και την κατάλληλη ευκαιρία για να κινητοποιηθούν. 

Τι ονειρεύομαι ιδανικά για το πρόγραμμα; Θα ήθελα να δω αυτούς τους ανθρώπους να προσεγγίζουν και να εκπαιδεύουν κι άλλους και παρότι καταλαβαίνω τα όρια των δυνατοτήτων τους, θα ήθελα με τη δράση τους να κάνουν τους πολιτικούς και την κυβέρνηση να λαμβάνουν υπόψη τους πολίτες και να είναι πιο ενεργοί. Άλλωστε αυτό το πρόγραμμα είναι πιλοτικό και τελειώνει τον Αύγουστο του 2015. Μακάρι να βρούμε τα χρήματα να το συνεχίσουμε και να κάνουμε τα πρώτα άτομα του προγράμματος, μέντορες για τους επόμενους.”

[ad_2]

Source link

15 φορές που ένας Έλληνας υπερασπίστηκε με πάθος έναν Mπανγκλαντεσιανό

[ad_1]

Ή καλύτερα, οι 15 φορές που γνωρίζουμε. Γιατί σίγουρα είναι πολύ περισσότερες. Αυτό ανέδειξε το Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid για τον ρατσισμό. Πως ο σεβασμός και η αλληλεγγύη και το θάρρος και η ενσυναίσθηση είναι ακόμα εδώ. Και είναι δυνατά. Και είναι αυθόρμητα. Και κάνουν την πόλη μας και την Ελλάδα και την ζωή μας να μοιάζει τόσο ομορφότερη…

Αυτά σκεφτόμουν στις 20 Φεβρουαρίου, στα γυρίσματα του κοινωνικού πειράματος. Κι ήθελα να αγκαλιάσω τη μεγάλη κυρία με το παλτό της που τακτοποίησε αναλόγως τον ηθοποιό/ ρατσιστή « Έχεις την εντύπωση ότι διαφέρουμε; Την ίδια αξία έχουμε όλοι». Και να της πω πόσο σπουδαία είναι.

Το κοινωνικό πείραμα της ActionAid πραγματοποιήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά. Οι κάμερες κατέγραφαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο. Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους. Τα αποτελέσματα ήταν τόσο ελπιδοφόρα:  4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάχθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς,1 φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση. 

Εμείς παρακολουθούσαμε από απόσταση με κυριολεκτικά κομμένη την ανάσα. Όχι από αγωνία για το γύρισμα. Από αγωνία για το τι θα μάθουμε για εμάς, για αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα σε εμάς τους ίδιους, στην Ελλάδα, στους Έλληνες. Μπροστά μας εμφανίστηκαν οι ψηφίδες του σύγχρονου αθηναϊκού μωσαϊκού: αδιαφορία, σιωπή, ξενοφοβία, νεοελληνικός ψευτοτσαμπουκάς, αλλά κυρίως και πάνω από όλα αίσθηση του δικαίου, αυθεντικότητα, ανθρωπιά και αλληλεγγύη, αλληλεγγύη που προκαλούσε δάκρυα και ανατριχίλα και γλύκαινε καρδιές. «Σεβασμός, ξέρετε τι σημαίνει; Αυτοσεβασμός; Ξέρετε; Έχετε;» «Δεν σου αξίζει να λέγεσαι Έλληνας, πάρε δρόμο», «Όλοι την ίδια αξία έχουμε, είμαστε όλοι ίσοι», «Το χρώμα του σε πείραξε;» είναι μόνο κάποιες από τις φράσεις που μας έμειναν. Ανήκουν σε άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών που όντας ανυποψίαστοι περαστικοί αντέδρασαν αυθόρμητα προστατεύοντας τον μετανάστη. Μια κοπέλα έβαλε τα κλάματα όταν μετά την κινηματογράφηση της είπαμε ότι πρόκειται για πείραμα που κινηματογραφείται. Όταν την ρωτήσαμε γιατί η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Από ανακούφιση που δεν ήταν αλήθεια».

AAH Koinoniko Peirama Fb Post 844X504px 06

Όλα αυτά μας δείχνουν ότι η ανοχή μας μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού νικιέται από την αλληλεγγύη. Ότι ο θυμός για την έλλειψη σεβασμού στην ισότητα ξεπερνά την αδιαφορία, ξεπερνά την συνενοχή της σιωπής.

Το πείραμα μας θύμισε και κάτι ακόμα. Ότι απέναντι στην αδικία, σε κάθε μορφής αδικία είμαστε πιο δυνατοί από αυτό που νομίζουμε. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι άνθρωποι για τους οποίους δουλεύουμε στις περιοχές δράσης της ActionAid. Το γνωρίζουν οι Ντάλιτ που ανήκουν στην κάστα των Ανέγγιχτων στην Ινδία, το γνωρίζουν οι γυναίκες πολλών χωρών της Αφρικής που δεν έχουν δικαίωμα στην ιδιοκτησία γης ή στην κληρονομιά, το γνωρίζουν οι μικροκαλλιεργητές της Σενεγάλης και της Τανζανίας που βλέπουν τις πολυεθνικές να τους αρπάζουν την γη σε μία νύχτα. Και ξέρετε τι κάνουν; Διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ας τους στηρίξουμε παίρνοντας θέση υπέρ τους όπου κι αν βρίσκονται αυτοί που μας χρειάζονται: στο παγκάκι της στάσης ή στην καλύβα της Αιθιοπίας. Όπως είπε και η αγαπημένη μου κυρία με 5 λέξεις «την ίδια αξία έχουμε όλοι».

……………………………….

Στήριξε κι εσύ την δράση της ActionAid και ξεκίνα κάτι σπουδαίο σήμερα: Γίνε Ανάδοχος Παιδιού!

 

 

 

 

 

[ad_2]

Source link

5 γυναίκες που θα θέλατε να γνωρίσετε

[ad_1]

Ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ, ε; Ευτυχώς που υπάρχουν γυναίκες που δεν ακούν τις σειρήνες του κυνισμού και όχι μόνο αλλάζουν τη δική τους ζωή, αλλά και τη ζωή πολλών άλλων. Αυτές είναι οι ιστορίες 5 γενναίων γυναικών που θα θέλατε να γνωρίσετε.

Η Najiba από το Αφγανιστάν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των γυναικών

Najiba Afghanistan

«Στο Αφγανιστάν οι γυναίκες δεν θεωρούνται άνθρωποι ούτε φυσικά ίσες με τους άνδρες» λέει η 32χρονη Najiba, που μετά από εκπαίδευση από την ActionAid έγινε η πρώτη γυναίκα νομική βοηθός στη χώρα της. Στηρίζει με τη δουλειά της άλλες γυναίκες να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους από το 2010.

Καταπολεμά την συνεχιζόμενη βία κατά των γυναικών μιλώντας στις γυναίκες για τα δικαιώματά τους. Αυτό σημαίνει ότι η Najiba αντιμετωπίζει πολύ συχνά απειλές κατά της ζωής της. Όμως δεν το βάζει κάτω.

Φωτογραφία: Lorenzo Tugnoli/ActionAid

Η Christal από τη Λιβερία τα έβαλε με τον έμπολα

Christal Liberia

Όταν ο έμπολα χτύπησε τη Λιβερία η Cristal, που έμενε στη Βρετανία για 12 χρόνια, αποφάσισε ότι πρέπει να βοηθήσει και έτσι έκανε αίτηση και βρήκε δουλειά στην ActionAid Λιβερίας.

Είδε ανθρώπους γύρω της να πεθαίνουν από έμπολα, αλλά έμεινε και βοήθησε ώστε η δουλειά της εκπαίδευσης και της επικοινωνίας που είχε αναλάβει να ολοκληρωθεί και οι άνθρωποι στη χώρα να αρχίσουν να ξαναχτίζουν τις ζωές τους.

Φωτογραφία: ActionAid

Η Carolyne από την Κένυα νίκησε τον αποκλεισμό

Carolyne Kenya

Η Carolyne είναι δασκάλα στο Kongelai της Κένυας. Όταν μεγάλωνε ήταν το μοναδικό κορίτσι στην τάξη της που αρνήθηκε να υποστεί κλειτοριδεκτομή. Η πίεση από το περιβάλλον της ήταν τεράστια, όμως, εκείνη κατάφερε όχι  μόνο να τελειώσει το σχολείο, αλλά να πάρει και πτυχίο.

Δουλεύει μαζί με την ActionAid για την εκπαίδευση των κοριτσιών ώστε να σταματήσει αυτό το απάνθρωπο έθιμο. Παρόλο που όλοι θεωρούσαν ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ, η Carolyne παντρεύτηκε και έχει 4 παιδιά.

Φωτογραφία: ActionAid

Η Balvinder από την Ινδία ελευθερώνει σκλάβους

Balvinder India

Η Balvinder ανήκει σε μια ακτιβιστική ομάδα που στηρίζεται από την ActionAid Ινδίας και τα τελευταία 8 χρόνια έχουν απελευθερώσει 3179 εργάτες που δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς στα χωράφια, στην κατασκευή τούβλων και ως υπηρέτες, στο Punjab της Ινδίας.

Φωτογραφία: Srikanth Kolari/ActionAid

Η Marcia από τη Βραζιλία τα έβαλε με εταιρία και νίκησε

Marcia Brazil

Η Marcia ζει στο Passarinho, μια φτωχή περιοχή της Βραζιλίας. Μια μέρα το 2014 η αστυνομία ανακοίνωσε στους κατοίκους ότι η γη στην οποία ζουν παραχωρείται σε μια εταιρία και θα έπρεπε να φύγουν. Η Marcia ήταν μέλος του γυναικείου συνεταιρισμού και κινητοποιήθηκε αμέσως. Σε μια συνάντηση μεταξύ κατοίκων, δημοσιογράφων, των δημοτικών και πολιτειακών αρχών και τοπικών οργανώσεων που οργάνωσε η ActionAid, η Marcia σηκώθηκε και μίλησε για τα δικαιώματά που καταπατούνται και τις επιπτώσεις της απόφασης αυτής στη ζωή όλων. Μετά από συνεχείς πιέσεις η κυβέρνηση κήρυξε τη γη κοινωνικού ενδιαφέροντος ώστε όχι μόνο οι κάτοικοι να κρατήσουν τα σπίτια τους, αλλά να τους παρέχουν και τις βασικές υπηρεσίες.

Η κοινότητά που μένει η Marcia στηρίζεται από το πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού. Η κόρη της συμμετέχει στο πρόγραμμα. Στήριξε και εσύ το πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού

Φωτογραφία: Helder Tavares/ActionAid

Κεντρική φωτογραφία: Florian Lang/Actionaid

[ad_2]

Source link